Verhalen van Leen

Mooi weer…

Kort geleden kreeg ik bericht, dat een oude kennis, mevrouw Hijink was overleden.
Iedere dag zullen lezers dit soort berichten krijgen, maar af en toe betreft het iemand, die heel bijzonder was, en dat was mevrouw Hijink zeer beslist. En zij past in mijn serie van cross-culturele en cross-religieuze wederwaardigheden.
Mevrouw Hijink was eigenlijk de voorgangster van een Pinkstergemeente in het centrum van het land. En dat was 30 jaar geleden wel heel apart. Op de een of andere manier was ze een grote fan geworden van onze Continental Singers. En zij nodigde in de jaren 70 en 80 steevast ieder jaar onze Continentals uit om op te treden in een zondagmorgendienst. Niets was dan te gek. Kom je dan van een traditioneel gereformeerd, katholiek, hervormd of baptisten milieu, dan keek je je ogen uit. In deze gemeente gebeurde echt alles heel erg anders. Om allerlei ‘schrik-reacties’ te voorkomen, werden onze Continentals altijd van te voren voorgelicht hoe een en ander in deze gemeente toeging. En dat heeft beslist bijgedragen tot begrip en bruggen bouwen.
Na de dienst ging de hele happening verder in een ander ritueel: Continentals plus hun grote autobus gingen naar haar huis en in de tuin werd uitgebreid getea-ed en gelunched.
Dat baarde in die rustige wijk heel wat opzien, bovendien 40 man gezellig in een tuin hoor je op honderden meters afstand. De buurt liep het eerste jaar langs om te kijken wat er nu weer gebeurde bij die merkwaardige mevrouw Hijink. Maar het bleek goed volk, er werd gegeten en iedereen was dankbaar voor het mooie weer.
Het tweede jaar hetzelfde ritueel, nu kwamen er geen mensen langs, want mevrouw Hijink had de buurt geïnformeerd, dat op die en die dag de Continentals bij haar weer in de tuin zouden zijn. Het was opnieuw die dag stralend weer. En de buurt genoot. En diverse buren gingen aan het barbequen.
Het derde jaar bleek de buurt het begrepen te hebben. Al in juni kreeg mevrouw Hijink telefoontjes, wanneer die Continentals bij haar in de tuin zouden zijn, dan konden zij de familiebarbeque gaan regelen, want het was dan altijd mooi weer. En aldus geschiede, op ‘Continendal-day’ was het mooi weer en de buurt genoot.
En zo is dit mysterie 15 jaar lang doorgegaan. Uiteraard gingen vele buren tenslotte op zondagmorgen eens in haar kerkdienst luisteren, wat die groep Continentals dan wel te brengen had. Diverse buren zijn gemeentelid geworden. En mevrouw Hijink lachte in haar vuistje. Ze vertelde mij ooit eens, dat ze dagen van te voren letterlijk regelmatig op de knieën was om te bidden voor mooi weer, zodat de buurt zou zien dat God groot en machtig was. Ik denk dat God hier toch wel bijzonder veel plezier over gehad moet hebben. Statistisch gezien is 15 jaar lang op dat event absoluut mooi weer een statistische onmogelijkheid. Zelf komend van een hele andere richting en kleur, heeft ze mijn leven beslist verrijkt; ze heeft mij laten zien, dat gebed veel vermag. Ook op de kansel was ze absoluut bijzonder. Ook hoe ze haar gemeente regeerde was heel bijzonder. Theologisch niet helemaal mijn snit, maar een authentiek mens. Met haar overlijden is ons land wat kleurlozer geworden.