November 2007
We zeggen zo snel bij problemen, verlies, ziekte “Ik begrijp je!” Ik zeg dat soms ook. Totdat mijn jongste zoon zei: “Ma je kunt niet altijd zeggen, dat je het begrijpt. Er zijn situaties, gebeurtenissen, die je echt niet kunt begrijpen.” Ik kan wel begrijpen, wat het is om je vader en moeder te verliezen. Maar ook ten dele. Onze schoondochter verloor haar vader en zij was bijna 34. Ik was 30 toen ik mijn vader verloor. Toch was haar verlies anders, omdat het plotseling was. En mijn vader had kanker en ik wist dat het zou gaan gebeuren. Naast iemand staan hoe moet dat? Inleven, invoelen is gewoon heel moeilijk. We doen soms uitspraken, waar we van denken, dat die heel goed zijn voor de mens. Toen mijn vader was overleden, zei een mevrouw tegen mij, “Moet ik je condoleren of feliciteren, want het is toch een felicitatie waard, want je vader is in de hemel.” Ik was zo boos, ik had zoveel verdriet en zei nogal hard tegen haar, “Graag condoleren, want hij is niet meer hier.” Een vriend van onze zonen was verongelukt. En op de plaats van het ongeluk, waar zijn ouders gingen kijken, stapte er een vrouw van haar fiets en zei tegen onze vrienden, was uw zoon gelovig, zo van, wat is dan het probleem, dan is toch alles goed, dan is hij toch bij de Heer. Hoe komt het toch dat we zo graag verdriet willen wegnemen bij elkaar. Ik wil dat ook. Er is altijd verdriet om ons heen. Op dit m oment is er een collega ernstig ziek, een andere collega is burn out. Een zoon van hele goede vrienden heeft kanker, een vriendin heeft kanker, schoondochter van vrienden heeft kanker. Dan zou je willen zeggen, stil maar het komt goed! Ik denk dat stil zijn en er zijn zonder woorden, soms het beste begrip is voor onze medemens. En een stil gebed naar God.