Het leven bestaat soms uit merkwaardige contrasten. In dit geval was Leen uitgenodigd om te spreken op een congres in Roemenië, georganiseerd door het ministerie van Sociale Zaken aldaar in samenwerking met de vakbeweging en Europese Trainingscentra (de EZA). Doel was om te spreken over solidariteit, versterking van het sociale middenveld en de positie van de cultuur.
Eerste contrast. Je rijdt een heel stuk door Bukarest en het platteland om bij een groep kastelen te eindigen met privézwembad van Ceaucescu. Tijdens het rijden zie je de armoede van velen en je eindigt in een klein paradijs (nog steeds zwaarbewaakt, zelfs een schildwacht onder mijn raam). En in die fantastische ambiance spreek je over sociale actie……..
Tweede contrast. Terug naar Bukarest. We krijgen een speciale rondleiding door het grote gebouw van Ceaucescu. Om dat te bouwen moest wel eerst een groot deel van de oude stad worden platgebulldozerd. Ongelooflijk wat een megalomane gek die man is geweest. Ook hier weer een onvoorstelbaar contrast tussen de eigenwaan van die man en het belang van het volk. Die bouw onttrok zoveel geld aan de economie, dat een paar jaar lang het volk practisch geen vlees of eieren kon krijgen en maar een paar uur stroom per dag had…..
Derde contrast. Je rijdt door Bukarest. Je ziet de verpaupering, de extreme armoe. Mensen en kinderen die slapen in dozen op straat. En daar tussen door de duurste mercedessen, de prostitutie, de zwarthandel…… Hiertegenover staat de absoluut eerlijke en welgemeende inzet van onze partners iets aan deze vreselijke toestanden te doen. En ondertussen zit je in een heel bijzonder hotel. Dat bleek een voormalig paleis van de laatste koning te zijn. Mijn kamer had ook de beschikking over zijn voormalige badkamer. Om bij het bad te komen liep je via marmeren treden omhoog als naar een troon. Ongelooflijk. De volgende morgen zag ik iets vreemds voor mijn raam lopen, en na eens goed naar buiten gekeken te hebben, bleken dat herten te zijn, die hoorden er nog steeds gewoon bij.; midden in Bukarest!
Wat doe je nu aan al die schrille tegenstellingen? Gewoon je verhaal vertellen, de feiten noemen en de aanwezigen stimuleren ernst te maken met de opbouw van hun maatschappij. Tijdens het slotdiner werd ik gebeld, mijn schoondochter had een baby gekregen met de prachtige naam van Angel. De onderminister leidde het banquet, hij liet gelijk champagne aanrukken. Alle aanwezige en ikzelf hebben temidden van al deze contrasten stevig geklonken en genoten van dat glas…. Als ik eraan terugdenk was het bizar. Nu naar de werkelijkheid van vandaag. Ook nu blijft van waarde om gewoon je verhaal te vertellen. Het verhaal dat God niet veranderd is. Zoals Jezus middelaar is tussen God en mensen, zijn wij middelaar tussen de Eeuwige en de inwoners van onze stad (DE stad natuurlijk!). En hoe is dat dan? Gewoon het verhaal uitleven, zijn; en alle mede inwoners omarmen, zegenen, dienen. En genieten van die fantastische diversiteit, wat Rotterdam is.