Ik woon in een nieuwbouwwijk. 55 jaar geleden waren er nog weilanden. Nu is Ommoord-Alexanderpolder een kleine stad van ca.100.000 inwoners. De wijk heeft wijkjes en heel veel groen. Maar daar alles import is, is er eigenlijk nooit een natuurlijke cohesie ontstaan. Is dit het voorportaal van de hel? Een totaal isolationisme? Nee, dat toch niet. Er is een groot aantal koren ontstaan en er zijn heel wat verenigingen. Toch was en is veel ‘los zand’.
Een actieveling, we zullen hem Paul noemen, vond dat er iets moest gebeuren en een cultuurnetwerk werd opgericht. Vanwege mijn brede cultuurkennis werd ik voor dit bestuur gevraagd. En heb ik een heel interessant proces enige jaren van dichtbij kunnen meemaken.
We zijn nu jaren verder. Er kwamen goede contacten met de deelgemeente/ambtenaren, er werd geld vrijgemaakt voor diverse activiteiten. Kunstenaars werden opgespoord (we hebben er een stuk of 50). Koren, bands, theaterclubs werden opgespoord. En langzaam werd een nieuw cultuurweefsel geweven. Leidinggevenden komen bij elkaar. Afspraken worden gemaakt. Kort geleden werden alle leidinggevenden van de koren, het kunstenaarsnetwerk, het koepelbestuur van het cultuurnetwerk, het jongerenwerk op de deelgemeente ontvangen door de verantwoordelijke wethouder. En dat werd een hele interessante avond. Er zijn nu mooie vormen van samenwerking ontstaan. De wijk begint nu meer sociale samenhang te krijgen.
Wat leren wij hieruit? Er hoeft maar één actieveling op te staan om de versnippering en desintegratie te stoppen.
Ik vertel dit verhaal, omdat er veel ach en wee is. Er zijn wijken in het land, die snel achteruit hollen. Er wordt veel gesproken over de noodzaak van integratie. Er wordt veel gesproken over het belang van onze cultuur hooghouden.
Wel, al die dingen gebeuren pas, als mensen uit de TV-stoel komen en er iemand (net als onze Paul) gewoon begint om bestaande activiteiten zichtbaar te maken, daarna in een los verband bijeen te brengen en dit proces van samenwerken te beginnen. Het enige dat dit kost is tijd en volhouden. Voor mij als christen moet ik mij bewust bekommeren om het culturele weefsel. Te vaak denken wij slechts in kaders van Bijbelgroepen en kerkplanting. Wel, om de acceptatie van je kerk te bevorderen, stort je eens vanuit de kerk in het culturele avontuur van je wijk of de stad: een enorme kans mensen over alle scheidingen heen bijeen te brengen. Ik wens toe, dat in vele plaatsen en steden en wijken bevlogen mensen als Paul zullen opstaan.