“De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets…”.

Vandaag is mijn schoondochter Nancy jarig. Ze viert het niet, want het is een drukke dag vanwege andere activiteiten. Ze is een prachtig mens, ieder jaar sterker, zelfbewuster, moeder van 2 prachtige kinderen, de tweede net geboren; ze is de moeder van een prachtig gezinnetje en een mooie huiscultuur….dit psalmvers bid ik haar toe.

“Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water, hij geeft mij nieuwe kracht en leidt mij langs veilige paden tot eer van zijn naam….”.

Even na het middaguur heeft middelste zoon Willem een boekpresentatie. Zijn eerste boek. Het eerste Nederlandstalige boek over poolbiljarten. Het schrijven van dat boek heeft hem door een zwarte burnt out heengehaald. Door een MS achtige kwaal nooit meer topsport kunnen spelen, je droom en ideaal klapt in elkaar. Op zeker moment de knop om en omschakelen om van speler tot trainer te worden en dan in dit boek al zijn ervaringen tot lessen omzetten. Een enorme prestatie. Het eerste exemplaar is voor zijn vader; het Europese pooltoernooi in Veldhoven wordt deze dag stilgelegd, dan is daar de officiële lancering: het tweede boek is voor beroemde pianist Wibi Soerjadi, een poolhobbyist. Het derde exemplaar is voor de voorzitter van de poolbond; een prachtig moment voor TV en pers. Het is een bijzonder boek. Het is een hele aparte omgeving, een hele andere cultuur. Het slot van zijn dankwoord is voor God, die Hem rust heeft doen vinden. Hoe waar is dit psalmvers in zijn leven geworden.

“Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want u bent bij mij, uw stok en uw staf geven mij moed…”.

Dan naar Doorn, afscheid nemen van onze grote roerganger en boegbeeld Doekle Terpstra, voorzitter van het CNV. Zijn jaren als CNV-voorman zijn inderdaad over hoogten en dalen gegaan. Soms als CNV ver weg in een hoek gedrukt, en toch stem geven aan al die mensen, die geen stem hebben…en dan op de superhoogte, de manifestatie op de Dam met 300.000 mensen (okt.2004). Maar Doekle weet, dat hij altijd kracht en moed geput heeft uit het geloof in God. De vakbondscultuur is ook weer iets heel anders…toespraken…hapjes…drankjes… herinneringen ophalen aan het grote conflict…je politieke vrienden, die je politieke vijanden worden en nu zelfs een dankwoord van Balkenende en een koninklijke onderscheiding. In alles bleef Doekle een Fries zonder vrees. Bedankt Doekle, het waren moedige jaren; hoe waar is dit psalmvers.

“U nodigt mij aan tafel voor het oog van de vijand, u zalft mijn hoofd met olie, mijn beker vloeit over…”.