Mijn vrouw Ria, waarmee ik al 50 jaar veel lief en gelukkig weinig leed deel, wilde op haar 60ste levensjaar iets anders. Ze wilde weer actief zijn in haar oude vak van mode en styling en waarom ook niet? Voor een kunstenares, 3x moeder en 4x grootmoeder moet alles kunnen, toch? En zo werd herfst 2006 een mooie winkel gevonden aan het prachtig gerestaureerde Pijnackerplein in Rotterdam-Noord temidden van deze multi-culti-wijk. Een paar weken van schoonmaken, verven, inrichten en toen de opening door Piet Boekhoud en Til Gardeniers (ex-minister, die in deze wijk geboren is). En daarna begon dit avontuur met deze mode- en kunst-winkel met de toepasselijke naam ‘Chez Maria’. De bedoeling was om ook de naaikunst te gebruiken om bruggen te slaan binnen deze culturele smeltkroes. Er meldden zich hindoestanen, surinamers, marokkaanse vrouwen aan om les te krijgen. En mijn vrouw Ria schreef iedere dag een verslag in haar logboek, wat ze nu weer meemaakte. Islamitische vrouwen met een conservatieve achtergrond komen pas, als de man is geweest en alles gecontroleerd heeft. Maar als ze dan ontdekten dat vrouw Ria al over de 60 is, zonen heeft en grootmoeder is, dan is het goed en een dag of wat later zie je dan opeens een vrouw geheel omhuld, soms geheel in het zwart, voorzichtig naar binnen komen. Een keer was er een extra merkwaardig voorval. Een Marokkaanse man, ver in de 70, kwam leunend op zijn stok in de winkel. Hij inspecteerde alles, nee, geen andere mannen te vinden. Vrouw Ria was moeder en grootmoeder, ook heel goed. Toen vroeg hij recht op de man af: ‘doe jij nog wel het huishouden?’ Gevat antwoordde vrouwe Ria, dat de winkel part-time open was, part-time les gaf, part-time op de administratie van haar man werkte en part-time ook huishouden deed, waarbij manlief ook part-time de handen uit de mouwen moest steken. Zo’n hardwerkende vrouw beviel hem wel. Hij ging verder: ‘maar jij bent maar alleen’. Ria: ‘ik heb natuurlijk mijn man en zie de kinderen en kleinkinderen regelmatig’. Meewarig schudde de man het hoofd: ‘ik heb er 4! En nu komen de religieuze/culturele verschillen om de hoek kijken: Ria: ‘4 kinderen?’ ‘Nee, 4 vrouwen! Ik ben heel erg gelukkig! Ze zorgen goed voor mij, doen het huishouden!’ Ria moest glimlachen om deze oude baas: ‘Nou’, zei ze, ‘het lijkt mij geen pretje om het huis te moeten delen met 3 andere vrouwen!’ De man begreep daar niet veel van, nam vriendelijk afscheid en zei: ‘ik heb er gelukkig 4’, waarop vrouw Ria alert zei: ‘heel mooi, neemt u ze allemaal binnenkort mee?’
De man is met zijn kleine kolonne nooit langs geweest, maar de uitspraak blijft hangen en af en toe roepen we naar elkaar: ‘maar ik heb er 4’, wat dat dan ook even mag zijn. Helaas moest deze winkel stoppen. Door de crisis gingen mensen steeds minder uitgeven aan kleding en kunst.