Deze episode gaat over een merkwaardig voorval, dat ik meemaakte toen ik eens in Rome was als speciale gedelegeerde van de Europese christelijke vakbeweging voor de sector kunsten en cultuur. De meeting was georganiseerd door de Italiaanse christelijke vakbeweging. En dat betekent lange vergaderingen… vermoeiende sprekers die lang praten over niets. Heel anders hoe we hier in het noorden zaken bespreken en dan afhameren. Maar de overdadige maaltijden maakten heel veel goed…dolce vita. De Italiaanse collega’s hadden uiteraard overal contacten… met de regering… met organisaties(vooral niet doorvragen wat daaronder verstaan wordt…), de leden, maar ook met de kerk. En dat is natuurlijk de Rooms Katholieke kerk en dat betekent het Vaticaan. Tot onze stomme verbazing werd een deel van de geplande vakbondstijd en overleg ingeruimd voor… een meeting in het Vaticaan met de paus… Bij de uitleg in de vakbondsconferentie zag je gelijk de katholieke gedelegeerden opgewonden gaan schuiven en praten. Of we een wereldster gingen zien. Op zeker moment werden we in bussen geladen en naar het Vaticaan. Via een zijstraat (naast het plein), door een poort (die bewaakt werd), kwamen we op een binnenplaats. Daar moesten we uitstappen en werden we begeleid naar een deur. We gingen in ganzenmars door die deur, een gang door en kwamen opeens in een reusachtig auditorium: 10.000 zitplaatsen. Het zat al bomvol met mensen, waaronder een stevig aantal religieuzen. Of we in de aanloop van een popconcert waren beland… net zoveel geroezemoes. In het midden een lange gang die van de achterkant van die zaal naar een podium liep met een mooie troon voor de ster van die happening: de paus. Wij hadden een gereserveerd vak vlakbij het podium. Onze katholieke gedelegeerden gingen direct zo dicht mogelijk bij het gangpad…. Zo graag wilden ze de vrome vader zien. Tsja. Wij noorderlingen keken het maar eens aan en begrepen niet veel van die toenemende opgewondenheid. Op zeker moment klonk een signaal, de deuren aan het einde van het middenpad gingen open. De paus trad binnen met zijn escorte. De hele zaal sprong overeind en verwelkomde zijne heiligheid met een enorm applaus en uitroepen.. de grote popster was onder ons verschenen… Over het middenpad kwam hij steeds naderbij, hier en daar handen schudden. En wauw hij kwam langs ons vak. Onze katholieke gedelegeerden sprongen op of ze door een speld geprikt waren en wrongen zich langs elkaar heen om maar niets te missen. O, de glorie kon niet groter, de paus gaf een aantal een hand. Daarna ging hij op het podium zitten en hield een toespraak, waarin hij ook aandacht gaf aan ons vakbondscongres. Ik zal niet licht de trekken van gelukzaligheid vergeten op de gezichten van mijn mede gedelegeerden… En daar zit je dan tussen als rechtgeaarde protestant, met in onze familieherinnering gebeiteld, dat mijn voorvader in 1647 halsoverkop moest vluchten uit Frankrijk, anders was hij door de katholieken vermoord…