’s Lands wijs, ’s lands eer. Leen had op een Duits seminar een bekende zanger leren kennen. En dat had tussen die twee ‘geklikt’. Die man had gezegd, als je eens in de buurt bent, kom dan eens langs. Leen had dat onthouden en een jaar later kwamen wij via de autobahn in zijn buurt en we besloten om maar even langs te wippen. We hadden er niet bij stil gestaan, dat je in Duitsland je bezoek telefonisch aankondigt. We vonden de straat en het huis rond een uur of 3 en belden aan. Een vrouw deed open. Leen zei, dat we eigenlijk alleen maar even gedag wilden zeggen. De man werd erbij gehaald, die beslist blij was om ons te zien. Het was duidelijk, dat achter die deur, de vrouw des huizes tamelijk boos was… ze was niet gewaarschuwd, ze had niets in huis…. We werden binnengelaten en of we even geduld wilden hebben. Manlief hield ons bezig met koetjes en kalfjes.
Na een half uur mochten we verder naar de eetkamer, daar stond een buffet gedekt, waar je toch even je ogen bij uitwreef. We stamelden beleefd, dat we alleen maar kwamen gedag zeggen en een kop koffie halen. Nee, ’s middags was ‘Kuchenzeit’ dus Kuchen moesten we dan doen. Dat bleken dus geen onnozele koekjes te zijn, maar complete taarten, een high tea was er niets bij. Mevrouw excuseerde zich nog eens heel duidelijk, ‘dat als manlief zijn uitnodigingen beter bijhield, ze in staat was ‘echte Kuchen’ op te dienen’. We waren dus blijkbaar niet het enige spontane bezoek in de loop der tijden geweest. Maar wat dan verstaan zou moeten worden onder ‘echte Kuchen’, blijft gissen. Dat moeten wel enorme taarten zijn geweest.
We hebben het evenwel niet meer aangedurfd nog eens daar een afspraak te maken om verder maar niemand meer in verlegenheid te brengen. Maar we zijn nog steeds benieuwd naar die ‘Kuchen’.