Het was de begindag van ons jaarlijkse Christian Artists Seminar (2009). Ik zit dan altijd in de lobby van het congreshotel om te zien of er tussen de stroom incheckende deelnemers, artiesten, docenten bekenden zijn, die ik dan altijd even begroet. Zo ook dit jaar. Na een bekende gegroet te hebben, ging ik steeds weer zitten, lang staan kan ik nu eenmaal niet meer, dankzij een ongeval 15 jaar geleden.
Naast mij heb ik altijd een stoel vrij, mocht iemand even langer willen groeten c.q. snel bijpraten. Een onbekend echtpaar had ingecheckt en stond eens even uitgebreid het programmaboek te bekijken en andere deelnemers een beetje te observeren. Ze hadden een dochtertje bij zich, die van deze kans dankbaar gebruik maakte om de lobby te verkennen en te zien wat al die grote mensen deden.
Op zeker moment kreeg ze in de gaten dat er naast mij een stoel vrij was. Daar kon je het allemaal nog beter zien, moet ze gedacht hebben en met enige moeite zat ze tenslotte op de lege stoel, naast Leen, man in black. Kinderen kunnen dat tenue wel eens raar vinden, maar zo niet dit lieftallig dochtertje. Ze keek blij naar haar ouders op enige afstand, blij naar alle binnendruppelende mensen, blij naar Leen.
Tenslotte voelde ze zich zo vertrouwd, dat ze haar grootste wijsheid, haar diepste geheim, haar schitterendste inzicht aan de man in black wilde vertellen. Ze kreeg mijn aandacht en ik boog mijn hoofd zodat ik haar zachte stemmetje goed kon horen en keep diep in haar stralende ogen. Ze keek naar mij en zei: “ik ben twee”, dat deed ze met zo’n verbluffende overtuigingskracht, dat ik ook stralend herhaalde: “twee?”, “Ja” en ze stak zelfs twee vingers op, ik ook, en we knikten en lachten naar elkaar alsof we samen het grootste mysterie van deze aarde hadden opgelost. Het was een fantastisch en zeldzaam moment, dat er opeens even een hele echte, diepe communicatie was. TWEE! God keek glimlachend even uit de hemel op ons neer, engelen barsten in gejuich uit, cherubijntjes dartelden even door de hele ruimte, stralend licht verlichte even dit hoekje van de aarde. TWEE! Het kon even niet op. Ze knikte me nog even stralend toe, TWEE zei ze nogmaals, knikte weer naar me en klom van de stoel af. Het engelengezang verstomde, de cherubijntjes verdwenen, God ging weer door mijn zijn gewone te regelen zaken. En de lobby was weer, zoals die behoorde te zijn, binnendruppelende deelnemers. En de man in black had een zeldzaam en kostbaar moment meegemaakt, zo bijzonder, dat hij er een van de congresavonden iets over verteld heeft. De psalmist heeft gelijk: uit de mond van kinderen…