50 jaar huwelijk (Leen en Ria La Rivière, september 2018)

50 jaar huwelijk, dat is niet niks. Kwade tongen zeiden al bij onze verloving:… dat gaat niet lang duren… Waarom zeiden ze dat? En toen de trouwdatum bepaald was, kwam de voorganger van Ria’s evangelische gemeente langs om haar te waarschuwen niet met mij te huwen… Waarom? Was ik een rebel? Was ik een religieuze anarchist? Welnee. Dat kwam zo. Als jonge tiener had ik al snel door, dat bepaalde uitspraken van voorgangers en christelijke leiders niet consistent waren. Als ik mijn bijbel las, zag ik, dat God consistent is. Dus waarom spraken christelijke leidinggevenden tegenstrijdige zaken? Dus hen dan maar bevragen. En kijk, dat had ik nooit moeten doen. Waar voorgangers en christelijke leiders in die tijd helemaal niet van gediend waren, is , dat een tiener hen vragen stelde. Ik zondigde tegen het 11de gebod en dat is: gij zult geen vragen stellen…. Stelde ik nu zulke moeilijke vragen? Welnee, ik vroeg om meer uitleg, toelichting… Daarom stel ik sinds die jeugdervaringen vragen op prijs. Daarom ben ik sinds die tijd voorvechter voor jongeren met talenten, want die worden niet altijd (of is het nog steeds altijd niet?)begrepen. Doordat de christelijke gemeenschap mij niet lustte, ging ik op verder onderzoek uit: wat is dan waarheid of liever DE waarheid. Ik stortte mij op psychoanalyse, wereldliteratuur, andere godsdiensten en tenslotte filosofie. Overal heb ik veel waarheden aangetroffen, maar niet DE waarheid. Het grappige is, dat door het lezen van Nietsche, ik opnieuw God heb gevonden, beter is te zeggen: Hij vond mij. Die 5 jaar zoeken hebben mij gemaakt tot wie ik ben, maar was ook een route uit de manipulatie, halve waarheden tot zelfstandige denker, kunstenaar, schrijver, ondernemer en tot het onwaarschijnlijke licht van God.

We trouwden dus. Dat was een mooie dag. We gingen met zijn allen in een autobus, heel gezellig en het scheelde een hoop auto’s en verkeersopstoppingen. Heel apart om met een autobus op het stadhuis, Coolsingel te verschijnen. De toespraak werkte enigszins op onze lachspieren, maar gauw ijverig tekenen bij het kruisje. Die avond inzegening. We hadden zo onze eigen gedachten hoe dat moest. Omdat we heilig geloofden in het belang van een christelijke gemeenschap hadden we er tot verbijstering van velen een soort gemeente avond van gemaakt. Als onderdeel van de happening legden mijn vrouwe Ria en ik uit waarom wij voor deze vorm hadden gekozen, en waarom we Gods zegen wilden. De evangelist die ons zou inzegenen, had duidelijk met het hele gedoe problemen. Dus dat leidde net voor de intocht tot een moeilijk gesprek. Want wat was de situatie: als je jezelf serieus neemt, en je hebt elkaar het jawoord gegeven, is het ja, dus ja. We vonden het daarom onzin om dat nog eens te doen, dan maakten wij onszelf belachelijk (ja, we waren behoorlijk radicaal). Dus werden wij het eens op een nieuwe formule: wil je je belofte herhalen….

Kort erna (1970) begonnen wij met de concerten van de toen Amerikaanse Continentals. Dat was precies, waar ik jaren naar had gezocht: het evangelie in een volkomen eigentijdse manier van contemporary christian music. Het werd een enorm succes. De zalen en kerken puilden uit met voor het grootste deel niet-christenen. Vanaf het begin heeft mijn vrouwe Ria zij aan zij met mij gewerkt. Zij zwaaide de scepter over de financiën, contacten met vrijwilligers, de styling e.d.. Na de USA Continentals, kwamen van onze hand de Europese Continentals en nog steeds zijn er jaarlijks zo’n 15 van die groepen op toernee in Europa, het getal van 10 miljoen bezoekers is al lang geleden gepasseerd, en over de 100 LP en CD’s producties. In 1991 volgden de Young Continentals en in 1999 de Continental Kids.

Maar al snel gingen wij verder met andere vernieuwingen: we gingen in 1974 ook aan de slag met christelijke rock(New Hope, Jerusalem e.a).… je kunt de kritiek vanuit christelijke hoek voorstellen… Eén magazine schreef op de voorkant: dit is niet van God… We begonnen met de introductie van nieuwe praise en worship muziek: tours met Merv & Merla Watson, Dave & Dale Garratt, Graham Kendrick en vele anderen. We begonnen met christelijke pop: Wings of Light, BarryMcGuire, Second Chapter of Acts, Cliff Richard, Deniece Williams, Amy Grant e.a…We begonnen met de introductie van christelijke dans: Shekinah en andere professionals. In 1976 de introductie van de black gospel: Choralerna en later Edwin Hawkins, Andrae Crouch, Bobby Jones, etc. Een serie grote concerten begonnen we in Ahoy Rotterdam en in De Doelen (en dat lang voor de EO jongerendagen, Opwekking e.d.) Vanaf 1988 schiepen we de grote musical producties van Adrian Snell (the Passion en anderen),ook the Dreamer (Jozef). We waren altijd gezegend met een geweldige professionele staf en honderden enthousiaste vrijwilligers. In 1980 begonnen we de jaarlijkse Christian Artists Seminars , waarbij we geheel inzetten op de scholing van nieuw en jong talent. Ook koppelden wij ons aan het CNV als CNV Kunst en Cultuur en later ook aan ZZP-Nederland.

Ging altijd alles goed? Nee. We hebben te maken gehad met een poging tot fraude (dat ging op de valreep niet door, dankzij onze oplettende bank). We zijn een paar keer bijna failliet gegaan omdat soms zaken anders liepen, als gepland. Zo hadden we eens een zo’n mooie zomer dat we de helft minder bezoekers hadden en dat kostte een fortuin. Vele gebeden zijn verhoord, maar soms ook niet. Met de toernees zijn we altijd bewaard gebleven voor dodelijke ongelukken, ook al scheelde dat soms een haartje… zoals met eén van onze toerneebussen, die op een volkomen onverlichte overweg in Polen de trein op een haar na miste, de chauffeur rook onraad en remde net op tijd. Maar er was een ander ongeluk vlak bij Kalingrad: een auto die geen voorrang gaf en dat leverde een kapotte autobus en gewonden op. Alles en iedereen kon goed gerepatrieerd worden.

Het veelvuldige en vaak negatieve commentaar dat wij op alle nieuwe projecten kregen, riepen mij altijd op om te reageren. En de beste manier was dan om artikelen en studies te publiceren. Dat werd gebundeld en zo zijn er tenslotte een 28 boeken van mijn hand verschenen. Sommigen zijn ook in andere talen uitgekomen. Maar je kunt niet alles blijven doen, hoe groot je de staf ook maakt. Vanaf 2000 zijn we bewust langzaam gaan inkrimpen en activiteiten gaan afstoten. Tijd dat jongere generaties zaken oppakken en dat gebeurt gelukkig, denk b.v. aan Events4christ, Koormuziek.nl, EO-jongeren, etc

En ons huwelijk? Dat ging in de begintijd als een roller coaster. Na 9 maanden ons eerste kind, een baan, ernaast de opstart van de Continentals, vrijwilligersnetwerk opbouwen, een kerkennetwerk opbouwen. Mensen, de stress gierde vaak door de strot. En wat er gebeurt er dan als je allebei een sterk karakter hebt: sterk karakter + stress = bonje. En dat hebben we gehad en hoe. Na 3 jaar waren we klaar voor de scheiding. Na een avond met een enorme ruzie, schreeuwden we niet langer tegen elkaar, maar naar God: ik kan het niet… Die eerlijkheid was het keerpunt. We leerden om elkaar niet langer te veranderen (of te manipuleren) maar om elkaar te accepteren, gewoon..hoe we zijn. Na een jaar waren we weer net zo verliefd, als toen we elkaar leerden kennen. Maar we zaten ook op een veel diepere band, verknoopt zou je kunnen zeggen.

Soms moet je gewoon leren begrijpen wat er gebeurt. Je komt als man/vrouw op zeker moment in een midlife crises. Dan gebeurt het vaak dat een man zijn vrouw verlaat en met een jonge blonde en een rode auto en een leren jack aan de haal gaat. Dit in onze omgeving gezien hebbende, besloten wij die ontwikkelingen voor te zijn; Toen we 40 werden: ik kocht een rode auto en een leren jack, en vrouwe Ria stapte over op een wit kapsel. En zo hebben we enige jaren genoten van deze metamorfose.

Rond ons 60ste Jaar werd het dus gelukkig wat rustiger. Wat te doen met die tijd? Ik besloot een nieuw boek te schrijven en een studie Islam te doen en vrouwe Ria begon een winkel in mode en kunst aan het Pijnackerplein: Chez Maria. En dat leidde tot vele vermakelijke bezoeken en gesprekken door de multiculturaliteit. Ik zal hier iets over vertellen in een ander artikel. De financiële crisis maakte tenslotte dit ontzettend leuke avontuur onmogelijk.

Zo, jullie beginnen ons nu een beetje te kennen. Ik zit bewust altijd op de hoek van de laatste rij in de kerk. En ja, ik draag altijd zwart. We hebben 3 zonen en 4 kleinkinderen (die ook al volwassen zijn). En onze zonen, schoondochter en kleinkinderen houden van ons en wij van hen: unconditional love! Zo hebben wij dat van Christus geleerd. Ben jaren geleden lid geworden omdat Piet de Jong mij met veel humor en begrip uitnodigde. We waren toen een tijd kerkloos, omdat we genoeg hadden van al die hypes in evangelisch Nederland. En wat ik voor de kerk doe? Ik zit in een aantal overleg situaties, waar ik mijn kennis en kundes inzet b.v. over auteursrechten, mediarechten, artiesten, kunsten e.d. Ik spreek soms op conferenties en geef masterclasses of werk als producer/regisseur of adviseer. Hier in Rotterdam houd ik mij bezig met de Kerkennacht, TV uitzendingen via kanaal Open (zie www.station-R.nl) en in de eigen kerk bid ik voor ieders zegen en zieleheil en bid ik ook voor de bediening van onze voorgangers: dat zijn prachtige mensen., die ik zeer waardeer. En mijn Franse naam? Die heb ik te danken aan mijn voorvader hugenoot Jacques De La Rivière, die in 1647 hals over kop moest vluchten uit Frankrijk, anders was hij doodgeschoten., want hij was protestant. En dat ben ik ook, met overtuiging.

En tot slot: we hebben het dus gehaald: 50 jaar huwelijk en hoe!