Enige tijd geleden was ik in Sibiu, Roemenië op een studiecongres over leermethoden. Op een middag maakten wij een excursie naar een klein museum in een dorpje een half uur rijden. Dat museum was in een huis op de begraafplaats naast de kerk. Een priester was hier lang geleden begonnen om iconen op glas geschilderd te verzamelen. 3 verdiepingen vol naïve kunst, netjes geordend volgens de herkomstsstreek/regio van Roemenië. Er was ook nog een vitrine met een uiterst zeldzame bijbel. We werden verwelkomd met de traditionele gaven: slibovitch, brood en zout. Dat sterke drankje moet je in één keer achterover slaan, waarbij de tranen je in de ogen kunnen springen. Ik herinnerde mij een Roemeense predikant, die na de omwenteling in 1991 zijn totaal vernielde kerk terugkreeg en door zelf dit goedje stokend in de kelders van de kerk en verkopend genoeg geld wist te verdienen om het dak van de kerk te kunnen laten repareren; daar stond ik, met een traan in het oog van dit drankje en en een glimlach over die herinnering.
Schilderen op glas gaat geheel omgekeerd als schilderen op doek. Bij doek doe je eerst de achtergrond, dan de voorgrond, dan b.v. de gezichten. Op glas doe je eerst ogen, neus, mond; dan rest vanhet gezicht en de kleding, dan de voorgrond, dan de achtergrond en dat ook nog in spiegelbeeld.
Na de rondleiding kwamen wij bij een oude toonbank terecht met hierop een aantal vers geschilderde iconen op glas, welke de weinige bezoekers konden kopen. Onder het naargeestige licht van een lampje lag Hij daar, verloren tussen de rest, 5×10 cm op glas, Jezus met doornenkroon. Keek Hij vertwijfeld en hoopvol naar mij? Ik heb hem weggenomen van die naargeestige toonbank, liefdevol meegenomen, een troostrijke plek thuis gegeven.Het leven kan soms absurd zijn: Hij kocht mij en ik kocht Hem. Die gedachte bracht mij bij een episode van een paar jaar geleden. Mijn vrouwe Ria reed van huis weg en om de hoek zag ze een Jezus-beeld bij het afval staan. Dat was zo triest. Wie gooit nu Jezus weg? Ze stopte en nam dat beeld mee naar huis, waar het een mooi plaatsje in een raam kreeg: Hij vond ons en Ria vond hem. Blijft over de vraag of onze kerk nog geheime kelders heeft? Wellicht kunnen we dan daar iets sterks disteleren, om het tekort op de kerkbalans aan te vullen.