Maart 2017
Meerdere malen heb ik in het verleden verteld over mijn winkel, die ik van 2006 t/m 2014 heb gehad. Chez Maria was de naam.
Soms heb ik het idee, dat ik deze winkel veel langer heb gehad.
Het was maar 7 jaar.
Maar wel heel belangrijke jaren. Waar zoveel mensen in mijn leven langs zijn gekomen.
En natuurlijk niet allemaal zijn zij gebleven.
Dat kan ook niet. Mensen gaan en komen in zo’n winkel.
Maar een aantal zijn gebleven tot nu toe, en ik denk voor het leven.
Ik wil over een persoon iets vertellen.
Op een dag kwam er een heer in mijn winkel, een tengere niet grote heer.
In het zwart gekleed. Lang haar in een staart.
Hij keek rond in mijn winkel en was zeer geïnteresseerd. Wij kwamen in gesprek over mode, ik bood hem koffie aan, dat deed ik bij iedereen die binnen kwam.
Hij vertelde, dat hij etaleur was geweest bij Gerzon.
Ik was meteen enthousiast. Want als klein meisje ging ik wekelijks met mijn moeder naar dit warenhuis in Rotterdam. Een prachtig chique warenhuis. Zulke warenhuizen zijn er niet meer.
Ik sprak met hem over mijn baan, die ik als jong meisje had bij Maison Westerveld in de jaren ’50,’60, en 70 een winkel met zeer dure kleding.
Met hem kon ik hier over praten en hij met mij. Vergeten winkels, die voor ons zo vreselijk belangrijk waren, die winkels hadden ons schoonheid en stijl geleerd.
We bespraken onze levens. En ik vertelde hem over mijn loopbaan en liet hem mijn boek ‘Een scheur in mijn leven’ lezen. Hij kwam de volgende dag hierover met mij praten, zijn achtergrond was een zware richting wij noemden het vroeger artikel 31.
Er waren overeenkomsten in onze levens en de smaak die wij hadden ontwikkeld in mode en interieur. Ik mocht bij hem thuiskomen, die eerste keer was een oase van schoonheid en smaak. Verzamelingen van hoeden ,tassen en kleding, maar ook een verzameling mooie spullen. En heel veel was van 2ehands winkels en rommelmarkten.
Heerlijk om daar rond te kijken. En dat hij mij deelgenoot maakte van zijn huis.
Ik heb hem bij ons thuis uitgenodigd. En ik ben best trots, dat hij hetzelfde gevoel heeft bij ons.
Waar ook alles oud, 2ehands, rommelmarkt etc is.
Mijn vriend noem ik hem, hij is nu fotograaf van prachtige foto’s, die misschien bij heel veel mensen net iets te ver gaan. Maar ik vind ze prachtig, want ik zie daar de zelfde schoonheid in als in zijn huis.
Ik ben blij met deze vriendschap, hij is 73 en ik ben 70+.
Mooi om elkaar te vinden in een heimwee naar mooie dingen en het herscheppen van spullen die afgedankt zijn.