Februari 2018
Een paar maanden geleden, las ik een boek met de titel “De erfenis van Adriaan”. De schrijver is Johan Lock. Het was een non fictie verhaal over een geloofsgemeenschap vanaf de zestiger jaren tot de negentiger jaren. Daarna is de naam veranderd, maar de kerk bleef bestaan.
Ik kende het verhaal van die ‘gemeente’. Toen ik het hoorde in 2001, was ik verbijsterd, boos en verdrietig. Maar nu ik het las in een boek, opgetekend door een familielid en tevens lid van deze groep, was ik weer net zo verbijsterd en nu zelfs woedend.
Door de #metoo verhalen, is het extra actueel.
Ik weet, het is een gegeven door alle eeuwen heen, dat er misbruik gebeurt.
Dat zeker als er machtsverhoudingen zijn, het nee zeggen van een mindere in macht, niet gehoord wordt door de ‘machtige’.
Een aantal jaren geleden, was de Rooms Katholieke kerk in opspraak. En het was juist, dat er zoveel smerigheid naar buiten kwam. En tenslotte genoegdoening voor de slachtoffers.
Toen Leen en ik en meerderen in 2001 een Ver.tegen geestelijke manipulatie in christelijke kringen begonnen, werden er afschuwelijke verhalen aan ons verteld.
Godgeklaagd!
Het was goed, dat er zo een plek was, voor de slachtoffers en hun  verhalen van misbruik, macht, manipulatie, fraude etc.
En nu: Het is vreselijk alle verhalen van #metoo.
Maar als het in de kerk, geloofsgemeenschap gebeurt, en zeker als het gebeurt  door een priester, dominee, jeugdleider, dan is het dubbel erg en moeilijk.
Want God is vaak het schild wat gebruikt wordt door de dader.
De dader geeft vaak God een plek in het vreselijke drama.
Ik hoop, dat de kerk, de christelijke gemeente, als er iets gebeurt in hun midden, direct naast het slachtoffer gaat staan en gaat handelen.
Aangifte bij de politie is vaak niet bespreekbaar bij de kerk.
Toch is het zo belangrijk dat het slachtoffer weet dat dit belangrijk is.
Ik hoop dat we als kerk leren van  #metoo.