We (dat is Leen en Ria La Rivière) hadden een uitnodiging om naar Rome te komen. Er is daar een grote evangelische kerk en die voorganger ging een kunstenaarscongres organiseren om de getalenteerden uit de regio te stimuleren. En ik (Leen) moest daar een hoofdtoespraak houden en op zondagmorgen in de kerkdienst preken. Die voorganger en zijn vrouw waren zeer open en enthousiaste mensen, die ook nog enige tijd TV-werk in Amerika hadden gedaan. Het was een bijzonder aardige ontmoeting.
Er kwamen een paar honderd mensen naar deze conferentie. En omdat het meerdere dagen duurde en onze aanwezigheid niet overal bij gevraagd was, hadden we ook nog een bezoek aan de St.Pieter gepland en een bezoek aan het ministerie van Cultuur van het Vaticaan, allemaal netjes geregeld en afgesproken. De voorganger wilde ons best rondbrengen en toen bleek opeens een hele merkwaardige ‘cultuurschok’, hij weigerde ons ook maar een centimeter over de grens van het Vaticaan te brengen. Dus zowel naar het ministerie als St.Pieter werd het een stuk lopen. Uiteraard praat je erover, maar deze hele open man bleek overduidelijk nog steeds het product te zijn van negatieve ervaringen uit het verleden. Het was al heel wat, dat hij geen problemen had, dat wij die instanties gingen bezoeken.
Op zo’n moment moet je iemand niet willen overtuigen, maar moet je luisteren naar iemands mening, ervaringen en daar respect voor hebben, ook al vonden wij bepaalde theologische opmerkingen over de RKK eerder een karikatuur, dan de werkelijke situatie.
Maar het klapstuk moest nog komen. Op zondagmorgen preekte ik (Leen) in die bomvolle kerk. Na afloop vroeg de voorganger of we dorst hadden en iets wilden drinken? Natuurlijk, een kerkdienst kan behoorlijk dorstig maken. Bezoekers konden koffie krijgen, dus we verwachtten een paar koppen expresso. De voorganger en een oudste namen ons mee naar zijn grote studeerkamer. Tegen de wand stond 2 m hoge kast en 3 m breed. Wij moesten gaan zitten en de voorganger deed de kast open, we hebben nog nooit een zo met zorg samengestelde en welgevulde bar gezien als die je ziet in een 4 sterren hotel. En wat willen jullie hebben…? Het zal duidelijk zijn, dat dat even tijd kostte, maar dat die zondagmorgen bijzonder uitgelaten eindigde. In het vliegtuig terug hebben we een hele tijd nagepraat over de tegenstelling: de openheid om in een kerk zo’n privé bar te hebben en de moeite om een stap over de drempel te zetten richting een andere confessie… In ons Rotterdamse zijn er gelukkig vele vertrouwde contacten tussen de verschillende kerkelijke richtingen en wordt niemand meer verketterd. Velen kiezen tegenwoordig de kerk die bij je past. Zo zitten in onze kerk ook velen, die oorspronkelijk in een andere richting zijn opgegroeid. En dat is prima. Maar ik ben benieuwd als we in de consitorie eens een goede bar zouden openen, of dat niet een nieuwe missionaire dimensie zou toevoegen… Dat blijkt zeker al zo te zijn met het jaarlijkse diner d’eglise, waar ook wijn geschonken wordt. En dat is zeer vernieuwend. We hebben een interessante kerk. Een Delfshaven mozaïk.