Het was juni 2006: mijn vrouw jarig, begin juli ikzelf. Samen 120! Nooit gedacht dat over de 60-drempel stappen zo’n impact zou hebben. Met 30+, 40+, 50+ geen centje pijn, geen midlife crisis; geen sturm-und-drang; geen leren jasje, rode auto, nieuwe vriendin en een tweede leg. Ik heb het fantastisch met mijn Rietje. Maar heel raar, die 60+ doet me wat! Het klinkt bizar, maar voor het eerst denk ik, dat mijn jeugd nu echt voorbij is. Dat heeft niet te maken met de kracht van de postbank, maar met de kracht van de creativiteit en de kunsten, die houden je jong!
Enige weken van te voren kwam in de familie het gesprek op gang, hoe die 120 van pa en ma samen gevierd moesten worden. Nee, geen stukjes tussen de schuifdeuren, daar hebben wij een bloedhekel aan. We mochten van ons Continental Art Centre het theater gebruiken. Dat werd omgetoverd in een fantastische danszaal. Een echte DJ met heel veel leuke muziek, zitjes, en de bekende hapjes, drankjes. Maar bij die 120 horen gasten, heel veel gasten Doelstelling waren 120 gasten, en dat is dan ook gehaald. Uiteraard levert dat plaatje familieleden op. Er waren een paar bij, die we in geen jaren gezien hadden. Dat is beslist leuk. Er waren vrienden en kennissen bij van heel lang geleden. Er waren volwassen geworden jongeren, die indertijd hun huiswerk bij ons maakten en zo op het goede pad gehouden zijn. Er waren ook jongere ouderen en oudere jongeren, die het goede pad waren kwijtgeraakt, maar toch beslist deze bijzondere happening wilden meemaken. En zo had deze schare van 120 uitersten: van een ex-minister tot iemand die net uit de gevangenis was. Die sociale klassen mochten dan wel heel verschillend zijn, het zijn allemaal mensen. En wat er die avond gebeurde, daarvoor kun je alleen maar bidden: dat de uitersten niet gaan scheiden, maar dat de uitersten interessant worden. En zo worden die uitersten een avontuur, gespreksstof, mogelijkheden om echte interesse en compassie te ontwikkelen. Dat ‘onze 120’ geslaagd was, bleek een paar dagen later. Iemand, die lichtelijk ontspoord is, belde om nog eens bijzonder te bedanken voor de warme, gezellige en open ontvangst. En, als wij komend jaar weer zo iets zouden doen, hij zou beslist weer komen. Het drong tot ons door, dat feitelijk Jezus ook zo open en eerlijk met de z.g. ‘foute sociale klassen’ was omgegaan. Dat gaf een gevoel van dankbaarheid, dat onze 120 en de aanwezige 120 iets van dat voetspoor hadden kunnen meemaken.