We waren eens eind augustus op een cultuurreis in het plaatsje Celerina. Dit dorp ligt vlakbij St.Moritz in het zuidelijk deel van Zwitserland, dat Engadin wordt genoemd. Men spreekt hier een hele aparte en zeer oude taal, het retro-romaans. We waren uitgenodigd om een jazzfestival mee te maken en tevens van de culinaire genoegens van dat dorp te komen genieten. Dus wat zou de reis ons brengen? Is het echt bijzonder? Of had je dit kunnen overslaan? Met gemixte gevoelens op reis: vliegen naar Zurich, dan verder met de trein. In de plaats Chur overstappen op de beroemde Rhätische Bahn, die vermoedelijk tot het werelderfgoed zal gaan behoren en met die lijn naar het gehucht Celerina. De reis was een adembenemend uitzicht. Dus dat viel alvast mee. Welgemoed stapten we na een paar uur uit in dit kleine plaatsje. Gelijk valt op de gemoedelijkheid, de rust, de overweldigende natuur en geen drukte…. Of wellicht moet ik zeggen de afwezigheid van het constante verkeersgeruis en andere grote stadsgeluiden. Hoe gaat een citykid aarden in zo’n ander milieu? De jazzmuziek bleek door een 5tal traditionele New Orleans achtige groepen gemaakt te worden. Heerlijk ontspannen. Het dorp bleek een record aantal toprestaurants te hebben. De natuur fantastisch. Maar dat kun je allemaal ook elders beleven. Wat maakte Celerina voor ons tot een bijzondere gebeurtenis? Zo hadden wij een gesprek met een kok (die eigenlijk de waard van dat hotel was, maar liever in de keuken stond). Je zag de ogen van de man opglimmen als hij sprak over zijn vak, gerechten, smaak. Ja, dat was heel bijzonder. De gerechten smaakten beslist wel heel bijzonder. Dan was er de ontmoeting met de vertegenwoordiger van de VVV. Meestal betekent zoiets niet veel goeds, want dat soort praatjes heb je al genoeg gehoord. Maar deze man was anders. Hij was bewust in dit dorp gaan wonen, je hing aan zijn lippen als hij over oude gewoonten, de armoe van de boeren, de geschiedenis van het dorp vertelde. Dat waren de uurtjes meer dan waard. Dan was er een wetenschapper van de Engadiner Akademie, die heel fasinerend vertelde over de natuur, de natuurlijke evenwichten en tijdens een bergtocht dingen ging voordragen. Fantastisch. Maar het toppunt van genoegen was om een oude, roodharige kosteres over haar oude kerk te horen praten. Die vrouw werd gewoon bovenaards verlicht, toen ze over muurschilderingen, brand, geboorte en dood, geloof en doorzettingsvermogen vertelde.
En dat was eigenlijk de culturele meerwaarde: we waren in staat om echte mensen, personen van vlees en bloed te ontmoeten, waarmee de waarde ver boven een standaard cultuurreisje uit steeg. En tevens werden die ontmoetingen ook heel spiritueel. Om in elkaar echte mensen te ontmoeten, ontsnapten wij aan het niveau van passanten. En door in elkaar Gods schoonheid te zien, werd Celerina ook een viering van Gods aanwezigheid.