Januari 2010
Zoals zovelen ben ik ook gevallen. Eerst de week voor kerst nauwelijks naar buiten door de sneeuw. Toen jongste zoon willen helpen verhuizen en letterlijk en figuurlijk op zijn Rotterdams ‘plat op de bek’. Ik struikelde, stak mijn 2 handen voor me uit. Resultaat: linkerpols gebroken en rechterhand gekneusd.
Dus ziekenhuis, gips… En moet ik steeds hulp nu vragen aan man Leen, kinderen, collega’s en dat vind ik moeilijk.
En je krijgt goedbedoelde goede raad, zo van: je was te druk, neem wat gas terug; of: ga er positief mee om, dan genees je sneller.
Dat laatste heb ik geweten, ik dacht dat je arm met gips in beweging houden, gaat het sneller. En dat gaf extra pijn, dus terug naar het ziekenhuis; gips eraf, foto gemaakt en nu weer nieuw gips. Nu mag ik echt niets doen…
Jaren geleden zei een jong vrindinnetje van onze jongens (ze was toen 3): ‘tante Marie, ik moet nog veel leren’, waarop ik de wijze woorden zei: maar ik ook.
En nu moet ik dat weer. Je kunt hier alleen maar van leren, om je eraan over te geven. En ik vind dat vreselijk moeilijk.
Want niets doen, bestaat niet voor mij. Stel je eens voor, ik ben opgevoed met de Bijbeltekst: ‘ledigheid is des duivels oorkussen’, wat dat dan ook moge betekenen. Niets doen, was onmogelijk in de visie van mijn vader en moeder. Heus, ze waren leuke mensen, maar er moest wel gewerkt worden. Zij waren daarin een prima voorbeeld, maar nu even niet. Nu even niets, of toch heel weinig doen.
Nog een heel mooi en gezegend 2010
Ria