Februari 2016
Nadat ik in mei 2014 stopte met mijn winkel, vroegen mensen aan mij  ‘’wat ga je  nu doen, toch nog wel wat creatiefs of zo!!’’ Ik was toen 68 dat is toch niet meer zo piep jong.
Ben nu 2 jaar verder, en er is niets creatiefs uit mijn handen gekomen. En ik weet ook niet of dat nog gaat komen.
De 7½ jaar dat ik een winkel heb gehad, was dat een bron van creativiteit, die elke dag tot uiting kon en moest komen. En nu die plek er niet meer is, is het niet meer nodig, vermoed ik.
De mens wordt steeds ouder. Toen mijn vader in 1977 stierf, hij was toen twee dagen 73, dacht ik: hij heeft toch maar mooi deze leeftijd gehaald.
Bij mijn moeder in 2003, zij was toen 97, dacht ik daar heel anders over.
En nu vind ik een vrouw van 50 een meisje en een vrouw van 60 wel een dame, maar zij moet niet zeuren, want zij kan nog zoveel.
Ik begon een winkel toen ik 60 was. En vond mijzelf zeker niet oud.
Nu hoop ik dit jaar de leeftijd van 70 te bereiken.
Nu mag ik  mijzelf wel een oudere dame noemen.
Maar ik vind mijzelf niet oud.  Ik breng als vrijwilliger/vriendin een ouder echtpaar , vrouw 82 en man 99 jaar twee keer in de week naar bridge.  Dus bij hen vergeleken ben ik nog een meisje.
We moeten en willen allemaal heel vitaal zijn, en dat lukt als we het ook zijn.
Als door ziekte en narigheid, dat niet lukt, is het pijnlijk als boeken, media en cursussen ons vertellen, hoe fijn het is om vitaal en gezond te zijn.
Daarom wil ik elke dag, dankbaar zijn, dat ik op kan staan, dat ik eten in de koelkast heb, dat er een leuke man is in mijn leven, die mij nog leuk vind ook. Dat mijn kinderen mij nog willen zien, en de kleinkinderen mij leuk vinden. En er mooie vrienden en vriendinnen in mijn leven zijn.
En nu nog even terug komen op de creativiteit.
In januari van dit jaar, heeft een bevriende fotograaf Paul Yates, foto’s van mij gemaakt. Ze zijn prachtig. En wie weet, word ik op mijn oude dag wel model.