Zoals sommigen zullen weten organiseer ik met mijn vrouwe Ria al vele Jaren het jaarlijkse Christian Artists Seminar. Naast veel leren en inspiratie worden mensen door heel Europa geïnspireerd om ook ontmoetingen, seminars voor christen artiesten te organiseren op regionaal of landelijk niveau. Vaak worden Leen en Ria uitgenodigd om te spreken op zo’n conferentie. In dit geval was het Rimini, Italië. De organisator was een zoon van een Italiaanse immigrant, die in Californië een pizza-keten had opgezet. Het inkomen maakte het mogelijk voor hem terug naar Italië te gaan om het Evangelie te brengen. Maar alles kan wel eens anders lopen. Hij stuitte op een muur van conservatisme, veranderingen gingen langzaam. Toen overleed zijn vader en moest hij terug naar Amerika om de ‘winkel’ te redden. Nu was hij even terug om als slotstuk van zijn zendingsjaren dit seminar te laten draaien. Zijn hele leven was in een korte tijd een chaos geworden. Alles wat hij dacht, hoe God werkte, bleek niet te kloppen (maken niet vele gelovigen dit ook niet mee?). Toen kreeg hij ook nog te maken met stupide Amerikaanse zendelingen (tijdens zijn afwezigheid naar Italië gekomen), die het ‘prosperity gospel’ aanhingen (Als je je tienden geeft en juist left, juist bidt, geeft God je financiëel overvloed…deze leugen komen we hier en daar ook nog steeds in Nederland tegen) en bovenop dit allemaal de Italiaanse kortzichtigheid, mislukte improvisatie en de maat was vol, overvol. Ria en Leen hebben die week naast hem gestaan en hem bemoedigd, maar iedere dag kwamen er nieuwe duiten in de zak….
De kruik gaat net zo lang te water tot die barst. En dat gebeurde op de slotavond. Na afloop ging de hele conferentie in ganzenmars naar een nabijgelegen restaurant. Het weer was net goed om nog buiten te zitten. Er kwam vino, toen nog meer vino, en toen pizza’s…we hebben nog nooit zulke grote pizza’s gezien (minimaal 1 m. in doorsnee). Ik heb ook nog nooit zoveel mensen zoveel pizza’s en vino zien verorberen of is het slobberen. En wat een plezier had men… Onze zendeling was evenwel moe, teleurgesteld, gefrustreerd en het was zijn afscheid. De vino moet hem iets te ‘vrij’ gemaakt hebben. We zullen nooit vergeten, hoe hij op zeker moment op een stoel stapte, toen op een tafel midden tussen de flessen chianti en reuzenpizza’s ging staan en riep: ‘fratelli/broeders en zusters, met tranen moet ik jullie gaan verlaten, ik zal jullie missen, life sucks, holy ships…(Hij zei hier wat anders -vervang de ps door t-, maar we moeten het verhaal netjes houden). De tranen van verdriet liepen over zijn gezicht, iedereen werd doodstil. Om veel verlegenheid en mogelijke kritiek voor te zijn, er moest eigenlijk direct ingegrepen worden. Leen stond op, tikte tegen een chiantifles om aandacht te vragen, hief zijn glas omhoog, keek in het rond en riep luid ‘ fratelli et sorelli: AMEN’ (de kortste preek/toespraak, die Leen ooit gehouden heeft). Er volgde een ovationeel applaus, de obers begrepen er niets van. De Amerikaanse Italiaan en Leen vielen elkaar ontroerd in de armen onder nog meer applaus, en de congresgangers lieten nog meer pizza’s en chianti aanrukken….het was een avond om nooit meer te vergeten, een echte Rimini gospel night. De volgende dag vloog ik wel met hoofdpijn naar huis.
Op een wat andere schaal komt het ook wel voor in onze eigen kerk, dat je razendsnel moet schakelen om van een hele toestand iets te redden, gelukkig kan dat zonder wijn en hoofdpijn.