Juli 2011
24 juni werd ik 65 jaar en 11 juli is Leen 65 jaar geworden.
Naar aanleiding hiervan hebben wij een groot feest gehouden.
Ik heb toen een toespraakje gehouden en dat wil ik jullie doorgeven.
Hoe kijk ik terug op 65 jaar leven?
Opgegroeid op een tuinderij aan de Rotte hier in Rotterdam. Een stadse moeder en een hardwerkende tuinder als vader. Zijn studie was de Bijbel.
En als hij ooit had kunnen studeren, was hij een zeer goede therapeut geweest. In de opvoeding stond ambitie niet bovenaan, maar wel hoe ik een goed christelijke meisje zou moeten worden en zijn.
Het was geen probleem, dat ik als 14 jarige van school ging en de Mulo niet wilde afmaken.
Ik was nl. al vanaf klein meisje zeer geïnteresseerd in kleding. Op mijn 12 maakte ik mijn eerste jurk. Ik ging naar een avondcursus naailes. En op mijn 15emijn eerste baan in de mode. Ik ben daar op zeker moment niet in verder gegaan, ik ben andere dingen gaan doen. En toen kwam Leen. En we rolden als in een rollercoaster in de muziek, de kunst , dans, politiek en in de vakbond. En wat ik zag op veel plekken: Heel veel ambitie. Kunstenaars, musici, dansers, schrijvers staan soms bol van ambitie. En als je sommige politieke meetings of vakbondsmeetings binnenkomt, dan voel je soms heel sterk hun ambitie.
Samen met Leen was ik 40 jaar lang aanwezig op zo vele meetings. Als iemand mij daar vroeg, wat ik deed, wat mijn ambitie was, kon ik dat nooit zo goed vertellen.
Ik deed en doe de hele administratie van een best grote organisatie.
Van 1985 – 2008 deed ik de styling, kocht ieder jaar ook alle kleding in voor 150 kinderen en 125 jongeren van 16 t/m25 jaar van de Continentals.
En in 1984 ontdekte ik, dat ik leuke colums kon schrijven.
En tussen door maakt ik ook nog mijn eigen kleding en de kleding van mijn moeder en de eerste ontwerpen voor zoon Magiel.
En hielp mee het jaarlijkse Christian Artists tot een succes te maken.
Ambitie was voor mijzelf niet zo belangrijk, misschien was dat ook niet zo ontwikkeld door mijn opvoeding. Maar is dat erg? Niet echt voor mij.
Ik kan terugkijken op een mooi, vol leven. Altijd heel veel werk, altijd heel veel mensen, veel stress, En dan de vele grote evenementen, die we hebben georganiseerd. Niet alles was een succes, maar altijd weer de moed om door te gaan.
En tussen alles door 3 zonen groot gebracht, die soms te kort zijn gekomen.
Maar hopelijk hebben ze dat ons vergeven en houden ze nog steeds van ons en ik hoop ook dat ze trots op ons zijn. En nu is het bijna klaar voor mij, er moeten dingen overgedragen worden en daar is alle tijd voor qua werk. Maar het leven is nog niet klaar. En zeker niet mijn winkel, want met mijn Chez Maria ben ik ontzettend blij.
Ik ben dankbaar voor Leen de kinderen Magiel, Willem en Gyz, en Jacky,Nancy,Carlijn en de kleinkinderen Bowy, Roxy, Angel en Zoe.
En ik ben heel blij met jullie allemaal, die voor ons gekomen zijn: dat is familie,vrienden,zakelijke relaties en mooie vrienden, die ik gekregen heb via mijn winkel.
Ik hoop dat ik in jullie herinnering zal zitten, dat jullie mij zien als een levend kunstwerk: iemand die het leven liefheeft en die van mensen houdt. Het plus van 65 + komt nog!