Het is een voorrecht om vele verschillende kerken met zeer verschillende confessies te mogen bezoeken. Je leert overal iets van God. Ik zal nooit vergeten, hoe katholieken mij het basisbegrip van solidariteit en naastenliefde leerden en voorleefden. Ik zal nooit vergeten, wat de evangelischen mij leerden over enthousiasme en inzet. De orthodoxen leerden mij de rijkdom van de liturgie en iconen. En zo wordt je overal verrijkt, terwijl je je eigen ontwikkeling mag blijven volgen binnen je eigen geloofsgemeenschap/kerk. Naast al die rijkdom, leer je ook vreemde snoeshanen kennen.

• ik heb mensen in het katholicisme ontmoet, die nog Roomser waren dan de paus
• ik heb mensen ontmoet, die nog calvinistischer waren als Calvijn
• ik heb evangelischen ontmoet, die nog radicaler waren dan Jezus

Wat doe je daar nu mee? Wel, zolang je ergens te gast bent, kun je verstandige dingen mompelen, als: ‘interessant’, ‘daar zal ik eens over nadenken, bidden’ en zo kent iedereen wel wat tactvolle platitudes.

Maar wat doe je als je dit vreemde volk binnen je eigen poorten krijgt?
Het volgende gebeurde op een van onze grote congressen: Het internationale Christian Artists Seminar, we hadden zo’n 2000 man binnen de poorten. Aan de balie meldde zich een nieuwe deelnemer, een vrouw, die dit mee wilde maken. De receptieploeg begon haar netjes in te checken, formulieren in te vullen, gegevens in een computer te stoppen. Toen kwam het bij zoiets platvloers als kosten en betalen. Hierop zei de vrouw: “maar God heeft mij gezonden”. Dat is mooi, zei de receptie: hopenlijk heeft hij het geld meegestuurd? (die receptiemeiden waren altijd heel gevat). De vrouw: “God heeft mij gezonden, dan heeft hij jullie het geld gezonden”. Receptie: helaas niet, wij moeten U weigeren. De vrouw droop af. Een uur later kwam ze terug. De receptie zag de bui al hangen en belde gelijk het centrale management. Hoofd management was een grote man met een grote snor. Hij wachtte haar vriendelijk glimlachend op: ‘En mevrouw, wat kan ik voor U doen?’ Vrouw: “God heeft mij gezonden”. ‘Dat is nu mooi’, zei hoofd management, ‘Hij heeft mij net gevraagd om een taxi voor U te bellen’. De taxi reed voor, security plaatste haar met geduld in de taxi en de taxi bracht haar naar het station.
Ongelooflijk alert gereageerd. Ook dit is iets wat met cultuur te maken heeft: een andere belevingswereld doorzien en echt van nep onderscheiden. Heel makkelijk blijken mensen geïmponeerd te kunnen worden door geestelijke woorden of uitspraken van anderen. We moeten dus leren dit soort zaken te doorzien.
Toch lukt dit niet altijd. Ondanks al mijn ervaring overkwam het mij kort geleden op een vliegveld ergens in Oost Europa, dat 2 keurige jongemannen uit de Arabische wereld mijn hulp vroegen met een heel plausibel verhaal over een gemiste vlucht en geld lenen voor een ticket. Ik ben daar toch echt ingestonken… tsja.