Verhalen van Leen

Preacher

Afgelopen weekend zat ik heel ontspannen te zappen, toen ik plotseling een Amerikaanse preacher op mijn scherm had. Door een bepaalde uitspraak bleef ik ‘hangen’. En hoe langer ik luisterde, hoe meer ik vervuld werd van afgrijzen. De ‘preacher’ rukte bijbelteksten uit zijn verband en bewees in een paar minuten, dat Abraham rijk was en dat wij net zo rijk mochten zijn. Geen woord over het karakter of intentie van Abraham, het ging alleen maar over geld. Tenslotte kreeg hij de zaal met mensen zo ver om ze hard te laten roepen: ‘Lord, give me my money and give it now’. Ik heb toen bijna schuimbekkend mijn TV het raam uitgegooid. Uiteraard wilde deze preacher, dat de aanwezigen ook nog eens flink voor hem de collectezak zouden vullen. Het is niet te geloven dan mensen deze onzin geloven.
En dat bracht bij mij terug herinneringen over onze acties in de Oekraïne na de politieke omwentelingen van rond 1990.
Wij stuurden er gelijk een groep Continental Singers heen om gelovigen en kerken te bemoedigen. Het was een geweldige ervaring. Dus herhaalden wij dat in 91 en 92. Maar het begon steeds moeilijker te gaan. Waarom? Kerken die ons eerst met open armen hadden ontvangen, gingen nu praten over geld. En tenslotte kwam de aap uit de mouw: Als er een Amerikaanse preacher langs kwam, dan kregen ze duizenden dollars. Die kerken wilden alleen nog maar iets doen voor de Continentals, indien ze duizenden dollars kregen. Maar, het gaat alleen om jullie kerkzaal, we brengen slaapzakken mee, we kopen wel wat eten om de hoek…. Nee, probleemsky.
De Amerikaanse preachers hadden het hele land verpest met hun aanpak en geld. Navraag leerde, dat deze preachers hevig opgeklopte berichten in Amerika publiceerden om zo het volk daar te bewegen nog meer te geven. Daar de Continentals hun muzikale zendingswerk pro Deo doen en geen kerken omkopen, maakten wij dat die kerken duidelijk. Dan was men ook niet geïnteresseerd: geen dollars, dan ook geen kerkzaal.
En zo besloten wij om geen groep Continentals naar de Oekraïne te sturen, daar wij niet van plan waren om mee te doen met deze vorm van corruptie.
In 1997 lukte het ons om een Roemeense Continental groep van de grond te krijgen. Deze bezoekt nu ieder jaar Roemeens sprekende kerken in Moldavïe en Oekraïne en ze mogen daar tot grote zegen zijn. Deze ethnische enclaves zijn gelukkig niet verziekt door ‘prosperity gospel’, dat lukt ook niet, want die Roemenen zijn daar de allerarmsten, voor de Amerikanen is daar niets te halen.
De les van het verhaal: laat je niet manipuleren en hou ook de kerkelijke cultuur zuiver van bijoogmerken.