Enige tijd geleden was ik te gast in Asturias, een provincie in Noord-Spanje. Het weer was er net zo beroerd als in Nederland. Ik was blij enige dagen weg te kunnen uit een vreselijk media-klimaat in Nederland…. aanslagen… brandstichtingen…. bedreigingen… ongenuanceerde uitspraken van politici (godsdienstvrijheid indammen, godslastering meer bestraffen, bijzondere scholen opheffen….)…. Even uit deze totale gekte weg, van het gekakel werd ik torendol, ik vroeg me wel eens af (en nog steeds), waar is nu echt leiderschap??? Ik had de kans om een congres te bezoeken over (nieuwe) mogelijkheden van traditionele (volks)muziek en dans. En zo zat ik opeens in een ver gehucht in de heuvels van Asturias op een kamer met maar 4 regionale TV-kanalen en verder totale rust. Na een typisch Spaans ontbijt (koffie en een soort croissant) gelijk stevig vergaderen tot 2 uur ‘s middags. Allerlei projecten en mogelijkheden werden voorgesteld: uit Finland, uit Portugal, Noord-Italië. Het klimaat aan tafel was welwillend, geïnteresseerd, soms hilarisch door vreemde fouten met vertaling. Toen eindelijk lunch en dat betekende van 2 tot half vier stevig warm tafelen. Kun je het volgende voorstellen: een soort langwerpig dorpscafé met een hele lange tap. Een gootje ervoor waar mensen peuken en restjes bier of wijn konden weggooien, een lange rij barkrukken vol met plaatselijke harde werkers. Een pad van ca. 1 meter breed met onduidelijke motieven betegeld, dan een witte tegelrij over de hele lengte van de ruimte en dan een 2 m brede vloer met allemaal tafeltjes en stoeltjes, waar ons hele gezelschap van deskundigen en specialisten mocht zitten en waar een menu van plaatselijke specialiteiten werd opgediend (niets vragen, gewoon maar eten). En dat allemaal onder het welwillende toezicht van de lange rij werkers op barkrukken, die een hoop glazen naar binnen werkten en zeer hevig rookten. Aan het plafond hingen ook nog eens een 10 hammen ter grootte van een kwart varken in de cigarettenrook verder aan te sterken (of moet je nu zeggen ‘mee te roken?’). En daar zit je dan als welopgevoede Christian Artists/CNV-Kunsten voorzitter en voel je je even als de eerste blanke, die een nieuwe vallei bezoekt. De botsing tussen die twee culturen c.q. gewoonten was eigenlijk bijzonder vermakelijk. Je moet even heel snel over allerlei Nederlandse gewoonten heen stappen en je gewoon in dit gewoel storten. Na het partijtje stevig tafelen en mij enigzins als die hammen gevoeld te hebben, ging het weer verder vergaderen… projecten en mogelijkheden uit Zuid-Italië, Noord-Italië, Frankrijk, Spanje… het werd met het uur bonter en leuker. Maar ja, men stopte niet om 6 uur (Nederlandse etenstijd); het werd 9 uur ‘s avonds. En toen weer uitgebreid tafelen tot 11 uur ‘s avonds. De volgende dag herhaalde zich dit patroon. Die avond werd het eten opgevrolijkt door de plaatselijke muziekgroep, dat waren originele doedelzakspelers en bijbehorende trommen. Alleen niets Schots, dit was authentiek de eigen regio… met zeer oude en nieuwe composities. Ik heb zelden zoiets echts en diep doorleefde presentatie meegemaakt. Moeders en dochters uit het dorp, vaders en zonen, die trommelden of doedelzak speelden en soms bepaalde dansen deden, gewoon, omdat het echt was en daar heel natuurlijk bij hoorde. Nee, het waren geen achtergebleven inboorlingen… de jongeren waren modern met piercings, gekleurde haarlokken en normale nike of hillfiger kleding. Niks truttigs (sorry, dit is echt Rotterdams). Het was jammer, dat ik een dag later terug moest naar de gekte van het Nederlandse gekakel. Het voelde even of ik een stukje paradijs verliet. Een plek, waar er nog tijd was voor elkaar, een plek waar gepraat, gedronken, gelachen (en ook gerookt) werd. Een plek, waar de eigen gewoonten en belevingen nog geheel intact waren en nog niet weggeërodeerd door MTV, McDonald, Nickelodeon, RTL….. Een plek, waar nog heel authentiek geleefd en eigen kunst gemaakt werd. Een plek, waar ik nu een paar nieuwe vrienden heb, en daar ben ik trots op. Uiteraard zijn er hier en daar in Nederland ook nog van die stukjes paradijs, laten we daar heel zuinig op zijn. Moge de bestuurders van die eilandjes ze met geloof en inzet bewaren voor de volgende generaties.